نظام­های آموزشی در سطوح و مقاطع تحصیلی مختلف اهداف و کارکردهای متفاوتی را مورد توجه و تأکید قرار می­دهند، یکی از این کارکردها که بیانگر تلاش و برنامه ­ریزی نهادهای آموزشی جهت تربیت اجتماعی و شهروندی فراگیران خود می­باشد، اقدام در مسیر ایجاد، آموزش رشد قابلیت­ها، رشد و پرورش هوش اخلاقی، توسعه سرمایه اجتماعی و مهارت­ های مسئولیت­ پذیری در میان مخاطبان و مشتریان خود است. تردیدی نیست که انسان به عنوان یک موجود ذاتاً اجتماعی و برخوردار از سرشت مدنی به تنهایی قادر به رفع نیازهای خود نبوده و لذا مجبور است که برای انجام امور مختلف خود به دیگران پناه آورد (ستوده،1376)؛ از این رو ضرورت دارد که الزامات و مقتضیات تعامل با دیگران را به درستی بشناسد و آنها را عملاً در روابط و مناسبات اجتماعی خود به کار گیرد(جمالی،1386: 78).

دانشگاه از جمله مهم­ترین مجموعه­های انسانی در هر جامعه است. هرچند مهم­ترین وظیفه آموزش عالی، آموزش دانش و مهارت در سطح پیشرفته و حرفه­ای است اما علاوه بر وظیفه انتقال دانش و مهارت، وظایف دیگری که دارای ارزش اجتماعی هستند نیز جزء وظایف دانشگاه ذکر شده است. انتقال و ترویج ارزش­های اخلاقی و فرهنگی، شکوفاکردن توانایی­های فردی و اجتماعی و کمک به رشد شخصیتی، عاطفی، رفتاری و فکری را می­توان از جمله سایر وظایف مهم دانشگاه­هاست. به طور کلی، دانشجویان مراحل جامعه­پذیری و ورود به جامعه را از طریق تجربیات خود در نظام­های رسمی و غیر رسمی آموزشی و اجتماعی دانشگاه کسب می­ کنند(حسامی، 2001: 320-6). به همین دلیل در بسیاری مواقع، انتظارات جامعه از نظام آموزشی بیش از آن که به توسعه حرفه­ای افراد مرتبط باشد به توسعه اخلاقی، رشد سرمایه اجتماعی و در نتیجه مسئولیت پذیری آن­ها ارتباط دارد.این فصل در مورد کلیات تحقیق به تفصیل توضیح داده شده است. که شامل توضیحاتی در مورد بیان مسئله، اهمیت و ضرورت پژوهش، اهداف تحقیق، فرضیات تحقیق و تعاریف نظری و عملیاتی می­باشد.