در دنیای امروز بدلیل افزایش جمعیت و كاهش منابع انسانی تأمین مواد غذایی یكی از علل برتری نظامهای موفق نسبت به دیگر نظام هاست. در وضعیت كنونی ضرورت چاره اندیشی در خصوص افزایش تولید موادغذایی بیشتر نمایان میگردد. یكی از نیازهای ضروری تغذیه انسان تأمین پروتئین حیوانی است كه گوشت طیور به عنوان یک منبع با ارزش پروتئینی، مورد توجه قرار گرفته است. از جمله مواردی كه مورد توجه متخصصان علم تغذیه و پرورش طیور قرار میگیرد پروتئین مورد نیاز جیره طیور و به طبع آن اسیدهایآمینه ضروری میباشد (شهیر وهمکاران،1383). تأمین مواد خوراکی و یا به عبارت دیگر تهیه جیرهغذایی در سالنهای مرغداری حدوداً 55 الی60 درصد هزینههای جاری تولید را به خود اختصاص میدهد (رحیمی، 1388). مصرف سرانه گوشت مرغ در سال 1384، 18 کیلوگرم بوده و در سال 1388 به 22 کیلوگرم رسید (آمارنامه کشاورزی، 1388).
پروتئین حیوانی در تأمین نیازهای غذایی انسان نقش بهسزائی دارد و در حال حاضر در کشور ما، کمبود و فقر پروتئین حیوانی وجود دارد. در ایران جهت تأمین پروتئین حیوانی در تغذیه انسان، از گوشت قرمز، شیر، گوشت سفید و تخم مرغ استفاده میشود. افزایش میزان تولید گوشت قرمز و شیر در کوتاه مدت با توجه به طولانی بودن روند تولید و محدودیت مراتع کشور، به آسانی امکان پذیر نیست. علاوه بر این امروزه افزایش مصرف پروتئینهای گیاهی توسط مردم با شکست مواجه شده است. علت این امر مصرف انرژی بیشتر در حین فرآوری آنهاست که در ابتدا برای محصولات دامی مطرح بود. تولید ترکیبات سنتتیک مشابه گوشت نیز با مصرف انرژی زیادی همراه است و تولید محدود آنها از جنبه اقتصادی و همچنین از نظر پذیرش آنها توسط مصرف کنندگان نیز با مشکلاتی همراه بوده است. گوشت مرغ، ارزانترین نوع گوشت در اکثر کشورهاست که بدون شک، مهمترین دلیل موفقیت این صنعت در سراسر جهان است. این برتری در رقابت، اساساً به دلیل بهبود مستمر راندمان تولید و پذیرش ایدهها و خلاقیتهای جدید توسط تولیدکنندگان و تشکیلات کشاورزی است (گلیان و سالار معینی، 1383).
از راهکارهای توفیق در صنعت پرورش طیور، تغذیه مناسب است و تغذیه مناسب از جهات مختلف مورد توجه بوده، از جمله میتوان به ارتباط تغذیه با سرعت رشد و ارتقاء سیستم ایمنی اشاره نمود. در این راستا شرایط تغذیهای، اعمال ایمونولوژی و پاسخ به عوامل عفونی را در میزبان تحت تأثیر قرار میدهد و برعکس، بیماریهای عفونی حاد یا مزمن نیز اثر زیانباری بر شرایط تغذیهای خواهد گذاشت. در مورد کنترل، پیشگیری مهمتر از درمان است زیرا اولاً درمان در جایگاههای بزرگ مشکل بوده و ثانیاً هزینه های آن زیاد است. در حالیکه پیشگیری بیماریها آسانتر و هزینه آن کمتر است. از این رو باید تدابیری اتخاذ نمود که به جای درمان، مسئله پیشگیری از بیماریها را مدنظر قرار داد. برای پیشگیری از بروز بیماریها و بالا بردن مقاومت، روشهای متعددی وجود دارد از جمله واکسیناسیون، استفاده از آنتی بیوتیکها و غیره که هر یک از این روشها علیرغم ارتقاء عملکرد سیستم ایمنی معایبی مانند ایجاد مقاومت میکروارگانیسمها نسبت به آنتیبیوتیکها دارند و مدت زمان مصرف آنتی بیوتیکها و فاصله آخرین مرحله استفاده از آنها تا زمانی که جوجههای گوشتی به کشتارگاه منتقل میشوند، میبایست مورد بررسی قرار گیرد و حتی در صورت رعایت همه موارد، احتمال بروز عوارض جانبی ناشی از باقی ماندن این مواد در لاشه و در بدن افرادی که از این محصولات خصوصاً به مقدار زیاد در رژیم غذایی خود استفاده می کنند، وجود دارد. در نتیجه نگرانیهای ناشی از اثرات نامطلوب مصرف زیاد آنتیبیوتیکها در تغذیه طیور گوشتی روز به روز در حال گسترش است (جیل و همکاران، 1997).
در دهههای اخیر جهت بالا بردن بازده تولیدی دام و طیور از ترکیباتی به عنوان افزودنیهای غذایی و محرک رشد که در بهبود مورد استفاده قرار گرفتن مواد مغذی جیره و بهبود رشد استفاده شده که از جمله این ترکیبات، آنتیبیوتیکهای محرک رشد بوده که بهطور گسترده مورد استفاده قرار میگیرند ولی با توجه به اثرات مضر استفاده از آنتیبیوتیک و محدود کردن استفاده از آنها، متخصصین تغذیه دام و طیور در پی جایگزینی برای این ترکیبات هستند (الین دیل[1]،2001). در ایران تا قبل از سال 1333شمسی پرورش مرغ فقط به صورت سنتی و خانگی انجام می شد و مصرف مرغ به شکل امروزی در بین عموم مردم معمول نبود و بیشتر برای پذیرایی از مهمان و یا معالجه بیماران مورد استفاده قرار می گرفت. در این سال با وارد کردن تعدادی جوجه نژادهای اصلاح شده و تخم مرغ جوجه کشی از خارج از کشور شالوده فعالیت مرغداری به شیوه جدید ریخته شد و به تدریج توسعه یافت. صنعت پرورش طیور در کشور ما ایران از شش فعالیت اصلی پرورش مرغ لاین، پرورش مرغ اجداد، پرورش مرغ مادر، تولید جوجه یکروزه، پرورش مرغ تخم گذار، پرورش مرغ گوشتی و یک پرورش نیمچه تشکیل شده است (مرکز آمار ایران.1388). از بین فعالیت های یاد شده اطلاع از چگونگی نحوه فعالیت های مرغداری های پرورش جوجه گوشتی بسیار حائز اهمیت است زیرا که محصول نهایی این دسته از مرغداری ها گوشت مرغ است که به عنوان ماده پروتئینی مهم و مغزی در تأمین بخشی از پروتئین حیوانی مورد نیاز جامعه سهم به سزایی دارد (مرکز آمار ایران1388). همانطور که گفته شد تولید گوشت مرغ در ایران به صورت صنعتی از اواسط دهه 1340شمسی عمومیت یافت. بر اساس آمار وزارت جهادکشاورزی تولید گوشت مرغ در ایران از چهارصدوبیست تن در سال 1370شمسی به 1360هزار تن در سال 1385شمسی افزایش یافته است. سهم ایران از تولید جهانی گوشت در سال 2007 میلادی 70/1درصد است. سرانه مصرف گوشت مرغ در نقاط شهری 9/11 کیلوگرم در سال 1380شمسی به 41/17کیلوگرم در سال 1385شمسی افزایش یافت. بر اساس آمار ارائه شده توسط سازمان جهادکشاورزی مصرف سرانه مرغ در ایران در سال 1385شمسی 30/19کیلوگرم بود و مصرف سرانه گوشت مرغ در جهان نیز در سال 2006 میلادی در حدود 9/12کیلوگرم اعلام شد، بنابراین مصرف سرانه گوشت مرغ در ایران بیشتر از میانگین جهانی است (مرکز آمار ایران، 1388). هزینه تمام شده گوشت مرغ در کشورهای مختلف با توجه به تکنولوژی تولید، شرایط اقلیمی، هزینه دان و مدیریت تولید متفاوت است. در بین کشورهای عمده تولید کننده
برزیل، چین و آمریکا به دلیل دسترسی ارزان به دان مرغ و برخورداری از تکنولوژی بالا، از هزینه پایینتر تولید و به تبع آن قیمت تمام شده پایین تری برخوردار هستند. بررسی اقلام هزینه تولید گوشت مرغ در ایران بیانگر آن است که هزینه خوراک دان بیشترین میزان هزینه های تولید (هفتاد درصد) و پس از آن هزینه خرید جوجه یکروزه (شانزده درصد) بیشترین هزینه را به خود اختصاص میدهد (مرکز آمار ایران 1388). بنابراین میتوان با ایجاد تغییراتی در ترکیب جیرههای مصرفی علاوه بر کاهش هزینهها به افزایش بیلان تولید نیز اندیشید. در ضمن مقدار تولید گوشت مرغ در استان گیلان در سال 1389، 23.25 هزار تن اعلام شد (سازمان جهادکشاورزی استان گیلان، 1389). شایان ذکر است که تولید انواع گونه های شلتوک کشور حدود3 میلیون تن در سال برآورد شده است که35/25 درصد آن توسط برنجکاران گیلانی و 09/46 درصد توسط کشاورزان مازندرانی تولید شده است که این دو استان ساحلی جمعا 44/75 درصد از شلتوک کشور را تولید کرده اند (آمارنامه کشاورزی ، 1388_1387). با توجه به اینکه در این دو استان ساحلی صید ماهی هم صورت می گیرد و میزان صید ماهی کیلکا از 7/16 هزار تن در سال 1387 به 5/25 هزار تن در سال 1388 رسیده، رشدی معادل 7/52 درصد داشته است و تولید مزارع گرم آبی و سرد آبی ماهی در سال 1388 بهترتیب با 4/100 و 6/73 هزار تن در سال نسبت به سال 87 بهترتیب رشدی معادل 5/14 و 6/17 درصد داشته اند. وجود کارخانه های فرآوری ماهی مانند کارخانجات کنسرو سازی در سال 1388 ،134 واحد و تولید پودر و روغن ماهی در سال 1388،921 واحد میباشد (آمارنامه کشاورزی جلد دوم ،1388).
بر طبق مطالعات انجام شده استفاده از سبوس داخلی برنج به میزان 50 گرم در کیلوگرم جیره طیور، سبب بهبود ضریب تبدیل غذایی در جوجههای گوشتی تا سن 21 روزگی میگردد (دین[2] و همکاران، 1979). همچنین استفاده از سبوس داخلی برنج در جیره غذایی تا مقدار 40 درصد هیچ تغییری در ضریب تبدیل غذایی ایجاد نمیکند (وارن [3]و فارل[4]، 1990). هرچند میزان زیاد سبوس برنج میتواند عامل کاهش مصرف خوراک باشد ولی به نظر نمیرسد اثر یک خوراک مؤثرتر از عامل مواد مغذی باشد (کاریون[5] و لوپز [6]، 1989). جایگزینی سبوس برنج به جای بخشی از ذرت منجر به 30 درصد کاهش در افزایش وزن نهایی شده و بخار دادن یا اتوکلاو کردن سبوس داخلی برنج منجر به کاهش تفاوت و ارتقاء وزن جوجه های تغذیه شده با سبوس گردید (کراتزر[7] و همکاران، 1974). کوپایی ملک و همکاران(1389) گزارش کردند که آزمایش روی سطوح مختلف سبوس داخلی برنج نشان میدهد که سطح 10 درصد سبوس داخلی برنج از بین سطوح 10، 20، 30 و 40 درصد میتواند به دلیل دارا بودن بالاترین میزان وزن زنده، بهترین سطح جایگزین سبوس داخلی برنج برای بخشی از ذرت پیشنهاد گردد و با توجه به عدم وجود اختلاف معنیدار بین هزینه خوراک تیمارها سبوس 10 درصد میتواند از لحاظ اقتصادی در کاهش هزینه تمام شده خوراک مؤثر باشد. سبوس برنج یک فرآورده فرعی صنعت آردسازی برنج است و از نظر تیامین فقیر است. این ماده خوراکی میتواند در یک جیره متعادل تا حد 20 درصد به کار رود (شیوازاد و صیداوی، 1389).