مدیریت شهری در کشور تایلند

کشور تایلند با مساحت درحدود 5/0 میلیون کیلومتر مربع در برگیرنده ی چندین جزیره است. تراکم جمعیتی در بخش میانی کشور – که ناحیه  کلان شهری بانکوک نیز در آن قرار دارد – بالاترین رقم را نشان میدهد.

این شهر جمعیت بسیار زیادی را در طول روز دارد و برآوردها نشان می دهدکه روزانه حدود یک میلیون نفر از دیگر بخش های مناطق کلان شهری بانکوک به این شهر رفت و آمد می کنند که اکثراً در بخش غیر رسمی و شغل های بی اهمیت فعالیت دارند. پدیده شهر نشینی رشی سریع در بانکوک – و با نرخی پایین تر در دیگر شهرها – داشته است ؛ و برای کنترل این رشد، توسعه شهرهای کوچک و متوسط در کانون توجه سیاست شهر نشینی ملی قرار دارد.

اولین شکل حکومت محلی در سال 1898 از طریق کمیته های بهداشتی بانکوک ایجاد شد و پس از آن حکومت استانی از درون قانون 1914 حکومت محلی معرفی شد که این قانون در سطوح شهری بود و بخشهای شهری مدیریتی را در بر می گرفت.

از سال 1961تا 2001 هشت برنامه توسعه ملی در شرایط مختلف اقتصادی ، در تایلند طراحی و اجرا شده است. اولین برنامه ملی در فاصله سالهای 1961 تا 1966 تهیه شد. عمده جمعیت دران زمان کشاورز بودند و شرایط سیاسی با ویژگیهای نظام متمرکز همخوانی داشت. دومین برنامه ( 71-1967) در همان شرایط شکل گرفت و سیاست های توسعه ملی هنوز بر رشد اقتصادی تاکید داشت. برنامه سوم در سالهای 76-1972 در حالی اجرا شد که اقتصاد کشور با اولین شوک نفتی مواجه بود و برنامه علاوه بر رشد اقتصادی بر پایداری پولی تاکید داشت. در برنامه چهارم مشکل تخریب منابع طبیعی و زیست محیطی  ناپایداری سیاسی بسیار سترده بود و برنامه مرکز توجه خود را بر تجزیه و تحلیل مشکلات و جست و جوی راه حل ها قرار داد . طرح های توسعه ملی از برنامه پنجم ( 1986-1982 ) ار تجزیه و تحلیل پروژه ای به رویکرد برنامه ای رسیدند و برنامه های منطقه ای و ناحیه ای مورد تاکید قرار گرفتند. در برنامه ششم روال تغییر چندانی نداشت ( 91-1987 ) و تنها مشکلات اجتماعی نیز بر مشکلات اقتصادی افزوده شدند؛ اما در برنامه هفتم تاثیر جهانی شدن بر این کشور، دموکراسی بیشتر را به همراه آورد و مفهوم توسعه پایدار در طرح برجسته شد. در کنار رشد اقتصادی دو هدف دیگر – توزیع درآمد و توسعه منابع انسانی، کیفیت زندگی و محیط زیست – مبنای طرح قرار گرفت (96-1992) نهایتا برنامه هشتم (2001-1997) با گذار از قرن بیستم و یکم همراه بود و توسعه پایدار با هدف توسعه انسانی در طرح گنجانده شد و در برنامه بر اداره مدیریت و تمرکززدایی از برنامه ریزی تاکید گردید

در تایلند که در زمره کشورهای در حال توسعه است، دولت محلی به 6  صورت مختلف سازمان یافته و به یکسان در مناطق روستایی و شهری توزیع شده است، صورت های شهری دولت محلی عبارتند از: دستگاه اداری کلانشهر بانکوک که به صورت اجرایی نیرومندی از دولت محلی مختص بانکوک است، شهرداری که مراکز شهری استان ها را اداره می کند و نوعی مدیریت شهری خاص. بانکوک که به یک غول تبدیل شده است، بزرگ ترین شهر کشور است که بخش اعظم منابع را می بلعد. تمامی فعالیت های اقتصادی مهم و نیز نهادهای سیاسی، آموزشی و فرهنگی مهم و ارتباط های بین المللی کشور در این شهر متمرکز شده است. در سال 1994 درآمد سرانه در این شهر 203 هزار بات (8120 دلار آمریکا) یعنی 3 برابر میانگین ملی بوده است. رشد سریع شهرنشینی و تمرکز بخش اعظم در این شهر ایجاب می کند که بانکوک نظام دولت محلی پیچیده تری داشته باشد. تامین مالی در شهرداری های تایلند از برنامه ریزی و مدیریت در فعالیت عمده تشکیل می شود، جمع آوری عواید و هزینه کردن آن که در مرحله 6  است. برنامه ریزی توسعه، که واحدهای اجرایی به دنبال دریافت رهنمودهای سیاستگذاری، برنامه های سالانه و 5 ساله توسعه را تدوین می کند این برنامه ها بودجه ریزی سالانه را انجام می دهند که در آن بودجه بندی پروژه های عمرانی با برنامه های توسعه سالانه و 5 ساله سازگار است. جمع آوری عواید توسط دولت محلی و براساس قوانین و مقررات پیش بینی شده براساس بخشنامه دولت محلی تصویب می شود. ساختار عواید براساس مالیات های جمع آوری شده مسکن، زمین، تابلوهای تبلیغاتی و کشتارگاه در درجه اول است. در مرحله بعد افزوده هایی بر مالیات های دولت مرکزی از جمله مالیات بر ارزش افزوده کالا و خدمات است و همچنین از عواید بانکداری و داد و ستدهای مالی، بیمه عمر، بیمه عمومی و کارگشایی و نیز خدمات است. همین طور مالیات بر جاده ها و وسایل نقلیه به شهرداری ها داده می شود. در مرحله سوم هم کارمزدها، مجوزها، جریمه ها، عواید حاصل از مستغلات، موسسات عام المنفعه و بنگاه های دولت محلی و هدایا، کمک ها، وام ها و یارانه های دولت مرکزی است.(مقدم ، 1383،ص 48)