امروزه در بسیاری از شهرهای بزرگ از تراکم ترافیکی، آلودگی هوا، اتلاف زمان بسیار در مسیر سفرهای روزانه افراد، افزایش مصرف سوخت و استهلاك وسایل نقلیه و … به عنوان مهم ترین چالش های مدیریت شهری نام برده می شود که البته هر یک به نوعی با رشد روزافزون جمعیت و به تبع آن توسعه شهرها و عدم تعادل بین تسهیلات حمل و نقل موجود و افزایش تقاضای سفر در ارتباط است. به منظور حل مشکلات ترافیکی و مسائل اقتصادی- اجتماعی و زیست محیطی ناشی از آن، نیاز به یک سیستم مجهز و کارآمد حمل و نقل همگانی امری ضروری است چرا که برآورده نمودن تقاضای بالقوه برای حمل و نقل بخصوص در کشورهای در حال توسعه، در گرو توسعه این سیستم می باشد. یک وسیله (سیستم) حمل و نقل همگانی نسبت به اتومبیل های شخصی در ازاء تعداد مسافر جابجاشده یکسان، سطح کمتری به خود اختصاص می دهد و انرژی کمتری هم مصرف می نماید. بنابراین علاوه بر آنکه می تواند از ازدحام معابر بکاهد، در کاهش آلودگی هوا نیز نقش بسیار مؤثری دارد. ضمن آنکه با هزینه عملیاتی کمتر مقرون به صرفه نیز می باشد.
لذا بایستی به سیستم حمل و نقل همگانی به عنوان یک راهکار کارآمد در این زمینه که بر خلاف خودروهای شخصی، در اختیار آحاد مردم جامعه قرار گرفته، تمام اقشار کم درآمد از آن بهره مند می شوند و همینطور نقش مؤثری در حل معضلات و مشکلات ناشی از تراکم ترافیک ایفا می کنند؛ اهمیت بیشتری دارد. بهبود سیستم حمل و نقل همگانی در جهت افزایش کارایی آن گامی بسزا در رسیدن به اهداف مذکور است و در این راستا طراحی سیستم در وهله اول قرار می گیرد. هدف از طراحی سیستم حمل و نقل همگانی اولا بهبود سیستم برای استفاده کنندگان موجود و ثانیا جذب مسافرین حمل و نقل شخصی است. مزایای بالفعل و بالقوه در این بحث توجه کارشناسان بسیاری را به خود جلب کرده است و بدین ترتیب این بخش از مهندسی حمل و نقل در کنار سایر بخ شهای آن سیر تکاملی خود را می پیماید و گسترش می یابد.
در این راستا گونه های جدیدی بوجود آمده که با بهر هگیری از تکنولوژی روز دنیا و ارائه مجموعه ای ایمن و با قابلیت اطمینان بالا، راحت تر، ارزان تر و پاك؛ عده بیشتری را به استفاده از حمل و نقل همگانی و در رأس آنها سیستم های سریع ترغیب نموده که منجر به میسر شدن تمامی یا بخشی از مزایای ذکر شده می گردد. از طرفی دیگر، از آنجاکه مهم ترین قسمت سیستم حمل و نقل همگانی کشورهای در حال توسعه را سیستم اتوبوسرانی تشکیل می دهد و بهبود وضعیت مجموعه حمل و نقل همگانی ارتباط مستقیم با طراحی بهینه این سیستم دارد؛ ایده طرح بکارگیری سیستم سریع اتوبوسرانی شکل می گیرد.
سیستم سریع اتوبوسرانی یک شکل انعطاف پذیر است که از چرخ لاستیکی در حمل و نقل همگانی سریع استفاده می کند تا یک سیستم یکپارچه و قوی را بوجود آورد [41]. این سامانه متناسب با محیط های پیرامونی و محلی که در آن راه اندازی می شود، طراحی گردیده و می توانند در محدوده وسیعی از مسیر ویژه اتوبوسرانی تا خیابان ها و راه هایی که اتوبوس ها به صورت مختلط با سایر وسایل نقلیه سرویس دهی دارند، به اجرا گذاشته شود. این در حالی است که خدمات با کیفیت بالای ارائه شده توسط سامانه سریع اتوبوسرانی، معمولا با سرمایه گذاری همراه خواهد بود که بیشتر شهرها می توانند آن را در حوزه حمل و نقل همگانی تأمین نمایند. لذا اجرا و احداث آن همواره به عنوان راهکار مفید توسط شهرهایی که به دنبال راه حل های حمل و نقلی مقرون به صرفه هستند، تعریف می شود.