اضطراب[1] و افسردگی[2] از رایج ترین پدیده های هیجانی هستند که انسان از آنها رنج می­برد (لطفی افشار، قاسم زاده، عشایری و گیلانی،1377). آنچه انسان را در درک و برخورد بهتر با این پدیده ها با مشکلات بیشتری روبرو میسازد، همبودی این پدیده هاست. همبودی اضطراب و افسردگی در موقعیت های بالینی به تردیدهای بحث برانگیزی منجر شده است(تارسیا، پاور و ساناویو[3]،2003). در بیست و پنج سال گذشته پژوهش های مختلف از روش های مختلفی استفاده کرده ­اند تا تعیین کنند که اضطراب و افسردگی چه تفاوتهای زیربنایی با یکدیگر دارند. از طرفی با توجه به شیوع بالای این دو اختلال در جامعه و تاثیر منفی آنها بر سلامت روان و کیفیت زندگی افراد جامعه، شناخت عوامل موثر بر شکل­ گیری این اختلالات، امری ضروری تلقی می شود.

یکی از مفاهیمی که اخیرا توجه زیادی را به خود جلب کرده و به نظر می­رسد که نقش مهمی در اختلالات یاد شده دارد، ذهن­آگاهی[4] است. ذهن­آگاهی به زبان ساده به معنای آگاه بودن از افکار، اعمال، هیجانات و احساسات است و شکل خاصی از توجه محسوب می­ شود؛ به عبارت دیگر، ذهن­آگاهی به معنای توجه کردن به شیوه­ای خاص است؛ یعنی توجه و تمرکزی که دارای این ویژگی­ها باشد: بودن درحال حاضر، هدفمند و بدون قضاوت. این نوع توجه موجب افزایش آگاهی، شفافیت و وضوح و پذیرش واقعیت حال حاضر می شود. ذهن­آگاهی بدان معناست که شخص، آگاهی خود را از گذشته و آینده به حال حاضر معطوف کند. زمانی که فرد در حال حاضر حضور داشته باشد، واقعیت را با تمام جنبه­ های درونی و بیرونی­اش می­بیند و درمی­یابد که ذهن به دلیل قضاوت و تعبیر و تفسیرهایی که انجام می­دهد دائما درحال نشخوار و گفتگوی درونی است.

گرچه ذهن­آگاهی از تعلیمات قدیمی شرقی نشأت گرفته است، ولی امروزه در غرب جایگاه ویژه­ای دارد. پژوهش های انجام شده، نشان دهنده این نکته هستند که ذهن­آگاهی قویاَ در اختلالات افسردگی و اضطراب تاثیرگذار است و از این رو لازم و ضروری به نظر می رسد که نقش مؤلفه­ های ذهن­آگاهی در این اختلالات مورد بررسی قرار گیرد و تفاوتهای این مؤلفه­ ها در افراد مضطرب، افسرده و بهنجار معین گردد.

از طرفی ما در جامعه ای زندگی می­کنیم که دین، نقش مهم و غیرقابل­انکاری در زندگی افراد آن ایفا می­نماید و مفاهیم دینی، پیوند گسترده و همه جانبه­ای با زندگی مردم دارد. یکی از مفاهیمی که در دین مطرح شده و مورد تأکید قرار گرفته، مفهوم صبر است. بشر امروز در دنیایی به سر می­برد که از رویدادهای استرس­زای گوناگون اجتماعی، محیطی، شغلی، خانوادگی و . . . رنج می­برد؛ این در حالی است که رفاه حاصل از پیشرفت فناوری، افزایش روحیه­ی راحت­طلبی و کاهش ظرفیت تحمل را در او موجب شده است. در چنین شرایطی، برخورداری از ویژگی صبر، توان درونی انسان را ارتقاء می­بخشد؛ زیرا خویشتن داری مستلزم مدیریت و مهار احساسات است و افراد خویشتن­دار از ثبات هیجانی بیشتری برخوردار خواهند بود. این امر، کارایی آنان را در حیطه­های گوناگون زندگی افزایش می­دهد (نوری،1387). در دین، فرد صبور، فردی است اهل گذشت که در هنگام مصایب و مشکلات خداوند را به یاد می­آورد، در کارها مقاومت بیشتری دارد، هنگام بیماری خویشتن­داری خود را از دست نمی­دهد و در برابر نیازهای فیزیولوژیک، خودکنترلی بیشتری نشان می­دهد.

با توجه به تعاریفی که در متون دینی برای مفهوم صبر مطرح شده، جالب به نظر می­رسد که مؤلفه­ های این مفهوم را در افراد مضطرب و افسرده مورد مقایسه قرار دهیم و تفاوت آن با افراد بهنجار را بررسی نماییم.
ممکن است هنگام انتقال از فایل اصلی به داخل سایت بعضی متون به هم بریزد یا بعضی نمادها و اشکال درج نشود ولی در فایل دانلودی همه چیز مرتب و کامل و با فرمت ورد موجود است

متن کامل را می توانید دانلود نمائید

چون فقط تکه هایی از متن پایان نامه در این صفحه درج شده (به طور نمونه)

ولی در فایل دانلودی متن کامل پایان نامه

 با فرمت ورد word که قابل ویرایش و کپی کردن می باشند

موجود است