انسان بزرگترین کاربر زمین است و برای فراهم آوردن نیاز خود، بیشترین بهره را از زمین می برد. این بهره‏‏‏‏‏‏‏‏­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­‌‏‏وری روز افزون، بدون پیامد نیست. انسان به نسبت بهره­مندی از طبیعت برای فراهم آوردن خوراک و پوشاک و ساخت و پرداخت دستگاه­هایی که شیوه و روند زندگی را بهبود می­بخشد، پسماند و دوریز تولید می کند. پسماندهای که برخی به طبیعت باز می­گردند، برخی بازیافت شده، دوباره به چرخه تولید و بهره وری باز می­گردند و برخی دیگر که روی دست طبیعت و انسان می­مانند و چاره ای نمی­ماند مگر کاستن  خطر و آلودگی آن­ها و پنهان کردن آن در دل خاک تا شاید خاک خود راهی برای دگرگونی و بازیافت این مواد باشند.

پسماند­های پزشکی یا بهداشتی، کلیه پسماندهای  تولید شده توسط واحد­های تأمین وحفظ سلامت، مؤسسات تحقیقاتی و آزمایشگاه ها را دربر می­گیرد یا به عبارت دیگر به کلیه پسماندهای عفونی وزیان آور ناشی از بیمارستان­ها، مراکز بهداشتی ودرمانی، آزمایشگاه­های تشخیص طبی وسایر مراکز مشابه گفته می­ شود. از منابع عمده زایدات بیولوژیکی، بیمارستان­ها، آزمایشگاه­ها و مراکز تحقیقات پزشکی هستند.

طبق تعریف سازمان جهانی بهداشت، پسماندهای بیمارستانی، کلیه پسماندهای تولید شده توسط واحدهای تامین وحفظ سلامت، موسسات تحقیقاتی و آزمایشگاه­ها را در بر مسی گیرد. این تعریف حتی پسماندهای تولید شده درمنازل (مانند تزریق انسولین، دیالیز و …) را نیز شامل می­ شود(WHO, 1999).

با توجه به حجم تولید بالای پسماند توسط مراکز بهداشتی- درمانی که به طور نمونه در سال 1385 به 80 تن پسماند بیمارستانی در شهر تهران به ازای هر روز رسیده و عدم استفاده از فناوری­های لازم جهت بی خطر سازی و دفن بهداشتی ،مردم و ارگان­های مرتبط را با چالشی بزرگ روبرو کرده است. همچنین پسماند­­­­های بیمارستانی به دلیل داشتن انواع‌ گوناگونی از میکروارگانیسم‌ها مانند باکتری‌های استافیلوکوک‌ و استرپتوکوک، باسیل سل و کزاز، ویروس هپاتیت(هپاتیت‌ ب و ث) و ویروس ایدز و بسیاری دیگر از میکروب­های‌ بیماریزا مخلوط­های میکروبی و عفونی جزء خطرناک­ترین پسماند­­­های جامعه شهری محسوب می­گردند‌‌‌‌(نوری، 1369).

لذا بی­­­­­­ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺻﺤﯿﺢ ﭘﺴﻤﺎﻧﺪﻫـﺎی بیمارستانی، اﺣﺘﻤﺎل ﺑﺮوز و ﺷﯿﻮع ﺑﯿﻤﺎریﻫﺎ و اﭘﯿﺪﻣﯽﻫﺎی ﻣﻨﻄﻘه­ای وﺷﻬﺮی را اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽدﻫﺪ. اﯾﻦ ﭘﺴﻤﺎﻧﺪ­ﻫﺎ ﯾﮏ ﺧﻄـﺮ ﺟـﺪی ﺑـﺮای ﺳﻼﻣﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ و ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺖ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽﺷـﻮند(and Fabres, 1998 .( Tissat

چندین دهه است که مدیریت پسماند های بیمارستانی در دستور کار کشورهای جهان قرار گرفته است  و کشورهای پیشگام در این زمینه  به پیشرفت ها و دستاورد­های سودمندی دست یافته اند و افزون  بر تلاش برای بهبود شرایط زندگی بستری اقتصادی را نیز فراهم  ساخته اند. با وجود روش­های نوین جهت دفع پسماندهای بیمارستانی در بسیاری از مناطق کشور دفع این پسماند­های خطرناک همچنان به روش سنتی و از طریق ” دفن ” صورت می‌گیرد. دفن پسماندهای بیمارستانی، علاوه بر آلودگی‌­های زیست­محیطی و آبهای زیرزمینی، خطر گسترش برخی از بیماری­ها را در پی دارد. دفن پسماندهای بیمارستانی و عفونی به شیوه ­های کنونی در کشور می ­تواند عواقب وپیامد­­­­­های جبران ناپذیری بد­­­­نبال داشته باشد(سید محمدی، 1383).

درحال حاضر در بیشتر کشور­های دنیا دفن پسماند­های بیمارستانی به روش بی­خطر کردن و استریل کردن صورت می­گیرد و این شیوه جایگزین دفع کردن پسماند­های بیمارستانی از طریق پلاسما کردن و دستگاه زباله سوز شده است. دفن پسماندهای بیمارستانی به روش کنونی و همچنین استفاده از زباله سوز به دلیل آلودگی‌هایی که به همراه دارد به عنوان یک بحران جدی تلقی می­ شود. در زمان حاضر پسماندهای عفونی مراکزبهداشتی درمانی، مطب­ها و آزمایشگاه­های تشخیص طبی و مراکز درمانی از جمله بیمارستان­ها با پسماند‌های شهری امحاء می­گردد که بر بهداشت و سلامت مردم تاثیرگذار است. پسماندهای شهری قابل بازیافت و تبدیل به کود و قابل استفاده در سطح شهر می­باشد و به این علت مخلوط ­­­­نمودن پسماندهای شهری و بیمارستانی تهدیدی است برای بهداشت شهروندان و کارکنان بخش خدمات شهری شهرداری ­ها وسازمان­های مدیریت پسماند که با این قبیل پسماندها درتماس می­باشند. کشورهای پیشرفته و توسعه یافته پیش از این از زباله سوز و سپس از طریق پلاسما، اقدام به امحاء پسماندهای عفونی می‌کردند(Armbruster, 1998 ).

خرید تجهیزات برای بی‌خطرکردن پسماندهای بیمارستانی به روش روز دنیا، مستلزم اعتبارات زیادی است که می بایست از طرف دولت تامین گردد. مدیریت پسماندهای بیمارستانی نزدیک به پنج سال است که در ایران  به اجرا گذاشته شده و سازمان­های بهداشت و درمان،محیط زیست و شهرداری ­ها به لحاظ قانونی دست­اندر کار اجرایی آن و نظارت بر مدیریت درست آن شده ­اند(سازمان شهرداری، 1391).

1 ( Health- Care Wastes

2) World Health Organization (WHO)